Skutku uboczny, nie bądź pozdrowiony

-
 20 maja 2016 o 19:04

Za szybko ucieszyłam się lekkim przebiegiem chemioterapii. Myślałam, że będzie lajt. Że skoro dwa pierwsze cykle przeszły w miarę gładko, to kolejne też prędko miną i nie pozostawią przykrych wspomnień i męczarni. 

A tu się okazuje, że każdy kolejny cykl coraz mocniej dręczy i nie jest łaskawy. Nie ma tu mowy o ogromnych torsjach i tragediach, jakie niektórych spotykają, ale... Reakcje ciała są coraz bardziej jednoznaczne. Organizmowi nie bardzo przypasowała mieszanka winkrystyny, prokarbazyny i lomustyny. Widocznie nie jest to połączenie smaczne i przyjemne. 

Ale to nic. Myślę, że to nic. W myślach proszę, żeby każda kolejna dawka była łaskawa i nie dręczyła Przecinka. Proszę o wyrozumiałość każdą kolejną białą lub biało-zieloną pigułkę. 

Pamiętam, jaka ulga towarzyszyła mi po wyjściu z gabinetu numer 40, gdy lekarka powiadomiła nas, że jednak wdrążą chemioterapię. Nie było to pewne na początku. Plany były różne. Sama radioterapia. Radioterapia kojarzona z Temodalem. Samo PCV po zakończeniu naświetlań. Było mi wszystko jedno, czy będzie Temodal czy PCV, wiedziałam jednak, że chcę, aby Przecinek zakwalifikował się do chemioterapii. Czułam, że to daje Mu większą szansę na lepsze zdrowie. Ktoś kiedyś powiedział mi, że chemioterapię dostają pacjenci dobrze rokujący i bardzo zapadło mi to w pamięć. Gdy lekarze wspominali o chemioterapii dla Przecinka - w środku czułam radość. To absurdalne, ale niestety tak było. Myślałam sobie - dają nadzieję, wierzą, że będzie lepiej, chcą leczyć, nie rezygnują z tego! Nie odsyłają nas z kwitkiem, tylko chcą pomóc. 

Decyzja o podaniu Przecinkowi PCV ucieszyła mnie. To była ulga, poczucie opieki. Coś było robione. Czułam niepokój. Bo wiedziałam, co chemioterapia wyprawia w ciele i jakie są skutki uboczne. 

Zdania są podzielone. Nawet bardzo. Jedni twierdzą, że chemioterapia zabija. Inni mówią, że pomaga, jest skuteczna. 

A ja chcę, żeby pomogła. I wiem, że gdyby Przecinek jej nie otrzymał, zawsze z tyłu głowy pojawiałyby się myśli, czy nie trzeba było o nią walczyć.
Niech pomoże...
4eb3f0b50aaec69d21562d35b83d23b2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej