12 lipca 2016 o 13:34

-
Czekam cierpliwie, aż wróci z pracy. Myślę, czy jest zmęczony bardzo, czy tylko trochę. W czekaniu pomaga mi herbata z dużą ilością cukru. Jestem już praktycznie spakowana na wyjazd. Im bliżej, tym większe zniecierpliwienie. Im większe zniecierpliwienie, tym większy dyskomfort wolno biegnących dni.

Widzę, że  cieszy się na wyjazd. Uwiera Mu tylko nasza wizyta u lekarza w piątek. Nie chce jej, bo wizyta może skazać Go na kolejną dawkę chemii. A kolejna dawka chemii może skazać Go na mniej przyjemny wyjazd, niż oboje planujemy. A ja chcę iść w piątek do lekarza. Ostatnia wizyta u onkolog była beze mnie, mam poczucie niedopilnowania, nie wiem, na czym stoimy, nie patrzyłam długo w oczy kobiecie, która leczy Przecinka. Wypadłam ze szpitalnego obiegu, czuję się niedoinformowana, nie na bieżąco. W piątek mam zamiar nadrobić stracone wrażenia.

Coraz częściej zastanawiam się nad PCV. Czy to okazał się strzał w dziesiątkę? Naprawdę działa, ma moc, skutecznie zwalcza skąpodrzewiaka? Nie pozwala mu się rozrosnąć, powiększyć, znów uprzykrzyć nam życie. Czy to rola przypadku? Nic ta chemia nie daje, nic ona nie wnosi, a przypadek sprawił, jakieś okoliczności, których nie znamy, powodują, że jest stabilnie? Myślę i oczywiście nic nie wiem. Bo skąd mogłabym znać prawdę...?

Wróciłam do codziennego czytania. Chyba to mnie tak wycisza, pozwala nabrać dystansu do wszystkiego. Codziennie wieczorem, nieważne czy jestem śpiąca czy nie, czytam choć kilka stron książki lub gazety. Zasypiam z czystą, dotlenioną, "doliterowaną" głową.

Skończyłam czytać książkę napisaną przez neurochirurga. Czytało mi się ją szybko, ale nie do końca lekko. Cały czas odbiegałam od niej myślami. Porównywałam swoje myśli do myśli człowieka, który babra  się w głowach. Moja świadomość i świadomość tego człowieka jest na podobnym poziomie. Wydaje mi się to niestety przykre. 

 Robiliśmy wczoraj grilla. W burzę. Padał deszcz, grzmiało, błyskawice odbijały się w szybach sąsiadów. A ja siedziałam spokojnie na huśtawce  i patrzyłam na dym z tego grilla. I myślałam tak: tak mogłoby to życie trwać w nieskończoność. Te szpitale, lekarstwa, gorsze i lepsze chwile przeplatające się, badania co jakiś czas. Godzę się na to. Pod warunkiem i gwarancją, że... To się nigdy nie rozwinie do gorszej formy lub nie zakończy tragicznie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej