2010

-
13 września 2016 o 15:31


Usłyszałam starą piosenkę. I przypomniało mi się, kiedy pierwszy raz ją usłyszałam. W 2010 roku. Przeszły mnie dreszcze. Od tego roku wpadłam w pułapkę własnej psychiki. Zmieniłam się nie do poznania, jednak myślę, że na lepsze. Zaczęłam się męczyć, ale stałam się lepszym człowiekiem. Nadopiekuńczym i zbyt zmartwionym jak na swój wiek.  Pogorszył się mój komfort na tym świecie, ale  bliżej mi chyba do zbawienia. Możliwe. 

Wtedy mój Tata zachorował. Kiedyś myślałam, że otarł się o śmierć. Teraz myślę podobnie, ale patrząc na choroby, które teraz wkoło mnie widzę, wolałabym tysiąc razy doświadczać zawału serca. Tak jest, przewartościowujemy się z każdym dniem po kawałku. 

2010 rok był zabawnym rokiem. Ja przeżywałam rujnację własnego ego przez strach  i lęk. Ktoś podnosił się z największego bólu i zaczynał ufać. Ktoś żegnał się na zawsze. Wbrew pozorom, myślałam, że to ostatni rok mojej beztroski. Myliłam się, bo potem jeszcze wiele razy byłam beztroska. Ale już nigdy tak jak dawniej. Zestarzałam się w ciągu 3 miesięcy. Byłam emerytką w ciele nastolatki. Tak teraz to czuję. Choć pewnie wyolbrzymiam. 

Ile bym dała, żeby wrócić do tego roku. Sześć lat odwróciłabym do góry nogami, przetrzepałabym ile sił, poszturchała, powywracała całą zawartość. I żyła inaczej. Na zimno. Wyłączyłabym emocje, które wtedy niepotrzebnie spalałam. 

Nie pozwoliłabym wejść pewnym osobom do swojego życia. Nawet bym na nich nie spojrzała. Lepiej by mi się teraz spało bez tych zwojów mózgowych, które zostały zaatakowane przez te podróby ludzi. A spać to ja przecież lubię. 

A teraz... 

A ostatnio właśnie szykuję się na wojnę. Będę toczyć batalię o PCV. Stwierdziłam, że nie ma się co bujać. Pomaga to pomaga. Nie ma się co rozwodzić. Będą chcieli uciąć, to szczeknę. A bo co? Potem mam stękać, że odrasta i nic nie zrobiłam? Niech skąpią  na mnie, nie na Przecinku. Zabierają staruszkom, to niech dają młodym. Już mam taką litanię przygotowaną, że wystosują mi  zakaz wstępu do Centrum. I ciul z tym. Bo ostatnio myślę znowu dosyć zwięźle.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej