24 kwietnia 2017 o 23:08

-
Stagnacja. Dopadła mnie w najmniej oczekiwanym momencie. Właściwie akurat wtedy, gdy przypuszczałam, że będzie coraz lepiej. Czy to przez pogodę...? Tak myślę. Brakuje mi słońca, brakuje mi ciepła, moje drobne ciało potrzebuje tego. Sądziłam, że nadchodząca wiosna będzie ciepła. Kilka dni pogodnych w marcu było dla mnie zwiastunem. Niestety kłamliwym. Przecież nie mieszkam w Wielkiej Brytanii, przecież tu nie musi wiecznie padać.

Zawsze byłam pełna radości z tego, że trafiliśmy akurat na Nią. Czułam gdzieś wewnątrz siebie, że lepiej naprawdę nie mogliśmy trafić. Tak, jakby była nam przeznaczona, pisana. Z początku nasza relacja była specyficzna. Może tylko w moim mniemaniu? Może to tylko moja wyobraźnia kreowała tę znajomość jako specyficzną, bo byłam przerażona sytuacją, nie znałam wszystkiego, byłam niepewna? A Ona nie znała nas, nie wiedziała z kim ma do czynienia, jak ma nas odbierać i jak traktować? Ostatnia wizyta budziła we mnie lęk, jakiego nie czułam dawno. Był bardzo skondensowany, intensywny. Porażający wszystkie zwoje, jakie mam. Stanęłam na końcu drogi, na której początku był znak "ślepa ulica". I nagle Ona pozwoliła mi tą ulicą iść jeszcze trochę, odrobinę dalej. Umówiła nas na kolejną wizytę - by porozmawiać. Jak bardzo mnie tym "przytuliła", wiem tylko ja.

Pierwszy raz byłam w pracowni radiologów. Weszłam tam walecznie, ale z niepokojem. Bo byłam przygotowana na to, że zaraz mnie wykurzą z krzykiem stamtąd. Wlazłam tam, na dodatek z pretensją, roszczeniem...Czy może tak jak ja to nazwałam: prośbą? Młody radiolog natychmiast mnie wysłuchał, nie mrugnął nawet okiem, spokojnie mi wszystko wytłumaczył i pokierował ponownie do lekarza prowadzącego. Patrzyłam na niego jak na Boga. Myślę: gdzieś Ty się facet uchował? Wychodząc spojrzałam na niego podejrzliwie. "Na serio nie warkniesz na mnie? Nie będziesz krzyczał? Nie wygonisz?". Jeszcze grzecznie odpowiedział: "Do widzenia". Szok trzymał mnie aż do drzwi numer 40, gdzie przerodził się w niepokój. Bo miałam tym razem prośbę do kogoś bardzo zajętego. A tu... Uśmiech, łagodne spojrzenie, przyzwolenie na prośbę. Co jest? Dzień dobroci w Centrum Onkologii?
8bab3c5bf0acdaf16571fa66b91d6482

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej