-
 27 grudnia 2015 o 14:30

Dlaczego choinka nie jest głodna? Bo jodła. To mój i Darii ulubiony suchar. Bo świąteczny. Ładne są te Święta. Wcale chyba nie przeszkadza mi brak śniegu. I ptaków. Bo sikorki jednak postanowiły zaprzestać odwiedzin. Liczę, że gdy zaczną się przymrozki - może sobie o mnie przypomną chytrusy. Barszcz zrobiłam za słony i pieprzny, w dodatku będąc konsekwentną - zrobiłam go bardzo gęstego. Na swoją obronę muszę dodać, że po prostu nieudolnie próbuję zrobić lepszy barszcz niż babciny, a to niemożliwa zagrywka. Stąd pewnie pech. Szarlotka sypana za to, wyszła mi obłędnie. Robiłam ją pierwszy raz, chociaż już dawno jadłam ją kiedyś u Sary. Bez jabłek Mamy nie byłaby jednak tak pyszna...

Największym prezentem dla mnie była obecność. Obecność drugiego człowieka. Fakt, że nikogo nie zabrakło. Nikogo tak mocno niezbędnego do życia. Wszystko tak szybko się zmienia. Przecież nie wiem, jak będzie za rok. Napawa mnie to niewyobrażalnym lękiem.

Im bliżej lutego, tym więcej myśli. Codzienność jest całkiem nie najgorsza. Wszystko jest prawie tak, jak przedtem. Zmieniły się oczywiście myśli, ale one czasem cichną, gdy codzienność jest absorbująca. A jest. Bo przecież trzeba sprzątać, jeść, spać, pracować, tankować, kłócić się, oglądać filmy, czytać książki... Gdzieś pomiędzy tym wszystkim wyłania się Wiesiek i śmieje się szyderczo  - paraliżując mnie  i  Przecinka. Jest jakaś stabilność, dojrzałość emocjonalna pozwalająca na spokój wewnętrzny - taki cichy rozsądek, który mówi - co ma być - będzie. Ale Wiesiek nie pozwala odprężyć się tak jak dawniej mogliśmy się odprężyć. Kiedy jedynymi problemami były trasy, gdzie jechać na wycieczkę, co robić w weekend, jakie kwiatki posadzić w doniczkach na balkonie, którą sukienkę i jaką marynarkę założyć na ślub znajomych. Teraz jest Wiesiek. I problemy przewartościowane zostały na poziom... Który onkolog leci z nami w kulki, jaki przeciwwymiotny jest skuteczny, gdzie jest płyta z rezonansu magnetycznego.

Marny żart od losu. Bo odnoszę wrażenie, że to sprawka losu. Przecież ani ja, ani Przecinek nie prosiliśmy o dodatek do życia w postaci wkurwionych komórek. Ja durna jestem, ale Przecinek to jedna z inteligentniejszych postaci ludzkich, jaką znam.

Luty albo postawi nas na nogi, albo kopnie z całej siły w pupę. Albo będziemy mieli siły na wszystko, albo wszystko straci dla nas sens.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej