7 stycznia 2016 o 20:57

-
Jakbym miała powiedzieć, czego boję się najbardziej, to skapitulowałabym i stanowczo odmówiłabym konkretyzacji. Ale wiem czego boję się między innymi... A tego, żeby nie pozwolić nowotworowi wejść w każdą sferę życia. W gruncie rzeczy wystarczy, że wlazł w organizm człowieka, który miał mnie wozić w nieskończoność po niemieckich autostradach, kupować ogórki, śmiać się ze mnie, uczyć mnie nawet najprostszych czynności po męsku. No halo, ej? Nie ma potrzeby zabierać mi ogórków przecież, co? Tak samo tych podróży? I tak sobie myślę... Okay - wsadziłeś tyłek w łeb mojego faceta - wporzo. Rozpierdalasz nam plan tygodnia - wporzo. Psujesz nam humory - wporzo. Wyskubałeś mi faceta jak jakiegoś kurczaka - no okay, niech będzie, że tak chciałeś, w sumie kłaki odrosną prędzej czy później. Szprycujesz mi domownika pigułkami - ok. Ale nie pozwolę na wszystko. Rozkręcasz się, ale po moim trupie. Granice są i ja Tobie je pokażę. Nie oskubiesz mi Przecinka do końca, to stworzenie musi mieć futro, bo to mu dodaje uroku pod względem męskości. Poza tym do cholery w łeb czasem zimno jest - to fakt. Nie umrzesz mi Go, bo on jest mój i żyć ma, umrzeć to możesz Ty  - Wieśku. I jak ja sobie pranie robię, rozumiesz, białe albo kolorowe, to mi się nie wpierdalaj i nie przeszkadzaj. Bo jak ja sobie piorę właśnie, Lenor wlewam do szufladki, to znaczy że wlewam Lenor do szufladki i to jest czas dla Lenora... A nie dla prokarbazyny albo winkrystyny, żebym ja o nich myślała. Lenor to Lenor. Jest czas na Lenor, na Wieśka nie. Miałeś swój czas, grałeś gwiazdę w Centrum Onkologii, czas minął. Wyciągnęli Cię za dupsko i się pitol - nikt Cię nie chce, darmozjadzie. Lenor zwłaszcza.

No więc tak jak mówiłam właśnie... Że sobie nie dam. Nie pozwolę zawładnąć światem. Ja chcę prać. Ja chcę czytać. Jeździć samochodem. Spać. Robić siku. SAMOWOLNIE. Bez Wieśka w tle. No więc sobie robię urlop. I generalnie walczę, ale ostatnio mam taktykę - " Tichuju Wieśku, nie dam Ci satysfakcji. Satysfakcji Ci nie dam, a Przecinka tym bardziej"! 

Aj po cholerę ja się zwracam do niego z dużej litery? Wiesiek nie zasługuje na dużą literę. Jakby był grzeczniejszy to i może. Ale skoro po dobroci jest nieskory do współpracy to litery dużej nie ma.
(Tak, zdaję sobie sprawę, że dziś post o specyficznym poczuciu humoru, ale czasem tak ze mną bywa!)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej