Ania i ja - konfrontacja na Sobieskiego.

-
 23 mar 2016 o 19:48

Wczoraj mieliśmy umówioną randkę z fajnym lekarzem. Fajny jest dla mnie, bo budzi moje zaufanie. Dla Przecinka na tym świecie jeszcze nie ma fajnych lekarzy, On do każdego podchodzi tak samo - z własnej woli nie podejdzie. 

Jeszcze w nocy rozmawiałam z Anią, że wizyta, że nie wiem, czego się spodziewać, że nie wiem, czy przyjmie, bo bywa różnie. Uświadamiała mnie, że mogę czekać długo, kazała uzbroić się w wielki zapas cierpliwości. Tak się nakręciłam, że pół nocy nie spałam. A rano jeszcze umawiałyśmy się z Anią, że jakby co, to na kawę się spotkamy, bo będzie dziś w Warszawie, też ze swoim przyjacielem Wieśkiem. ( Ania ma tego samego dziada co Przecinek, dokładnie ten sam) Obie nie przypuszczałyśmy, że się spotkamy, ale nie na kawie, a w szpitalu... 

Lekarz budzący zaufanie tak samo we mnie jak i  w Ani ściągnął ją do CO. I tak doszło to naszego pierwszego oficjalnego poznania. Po pół roku znajomości internetowej i regularnej (W miarę!) korespondencji guzowo-informacyjno-pocieszycielskiej. 

Usłyszeliśmy z Przecinkiem to, co chyba wydaje się chcieliśmy usłyszeć. To znaczy, że na oko guz stoi. Trzeba wybrać pyszne cukierki do końca i podnieść leukocyty, a potem... A potem niespodzianka. I oby była miła i dobra! 

Ania też dostała niespodziankę. Gratisowy pobyt w szpitalu w IPIN. Tak żeby ta wycieczka do Warszawy nie była zbyt krótka. W całkiem dobrych nastrojach powieźliśmy we trójkę dupy na Sobieskiego. W międzyczasie Przecinek dostał od Anki zapas pocieszeń, motywacji, opierdzieleń i ostrzeżeń, skwitowanych pojęciem "Stare pudło". Stare pudło chyba zrozumiało, bo dziś z kolei usłyszałam, że muszę skupić się na nim, a nie na innych. ( Zazdrocha?! Noł łej!)
No  i dziś Anka zrobiła mi oprowadzkę po IPIN. Nigdy tam wcześniej nie byłam, chociaż sporo znajomych "mózgowych" miało tam operacje, w tym Tusia. Już na wstępie dałam popis, kiedy przerażona podskoczyłam na widok chłopaka z zespołem Tourette'a. Absolutnie nie chciałam tak zareagować, zwyczajnie nie byłam przygotowana na wrzask. Posiedziałyśmy na ciepłym i przytulnym korytarzu  neurochirurgii, a potem dla odmiany  zdecydowałyśmy się na spacer w celu odbycia przez Ankę tomografii komputerowej. Ania dostawszy płytkę z badaniem kategorycznie odmówiła podarowania jej komukolwiek twierdząc, że sama podaruje ją lekarzowi. Dzielnie broniła jej, obawiając się kradzieży. 

Wracając odebrałam telefon. Wiesiek Ani postanowił lekko siknąć krwią. Cechy krwawienia. Pomyślałam - a to dziad. A teraz myślę - ależ Ona silna...
I tak dobrze było wreszcie się spotkać, twarzą w twarz, móc się uścisnąć i pocieszyć patrząc ciepło w oczy, a nie na ekran telefonu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej