Blokada zwolniona, losowanie odczuć

-
 7 czerwca 2016 o 21:56

Gdzieś w Internecie wyświetliło mi się zdjęcie kobiety. Na jej brzuchu leżało sine, dopiero co urodzone dziecko. Dziecinka. Połączona jeszcze z pępowiną i łożyskiem. Ohydność. Naturalność, oczywiście. Ale na pierwszy rzut oka nieprzyjemna, cudza, odrażająca, bo nie moja. Wybuchłam płaczem histerycznym. Z żalu, obrzydzenia, zazdrości, strachu.

Jestem dzielna i samodzielna. I wszystko gra. Problemy kiełkują, kiedy budzę się rano w pustym domu. Co drugi dzień. Wyższa konieczność. Obowiązek. Tak musi być. Ale odkryłam w tym barierę. Wstaję zlękniona, spłoszona. Nie wiem nawet dlaczego. Biegnę na taras, słucham wiatru. Włączam radio. Włączam Nosowską. Powoli napięcie schodzi.

25 maja był rezonans magnetyczny. Nie było tematu. Nie było lamentowania, przerażenia. Rutyna. Zostawiłam Przecinka w zabiegowym i uciekłam z podziemi na górę. Minęłam tzw. deszcz, który zawsze towarzyszy podziemnym spacerom i poszłam w stronę ludzi. Których brak. Było późno.
Nie roztrząsaliśmy tematu. Nie musieliśmy rozmawiać na ten temat. Już chyba jest w nas zgoda na to. Wiemy, że to konieczność. Ja wiem, że musimy tego doświadczać.

Jeszcze niedawno tęskniłam. Za ludźmi o pewnych imionach. Za miejscami, które odwiedzałam dawniej codziennie. Za słowami, których pewne osoby nadużywały. Za perfumami, za zapachami, za oddechami. Teraz żyję tym, co sama stworzyłam. Co sama zdobyłam, nazwałam i przytrzymałam przy sobie. Żyję tym, co uczyniłam swoją własnością. Swoim światem. Nie umiałam tego zrobić nigdy przedtem. Zawsze żyłam cudzym życiem. 

Mam swoje komplikacje, swoje uciechy, radości, kłopoty. Personalne. Cenię to sobie. Drzwi zamknięte. Klucz mam tylko ja.
superthumb

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej