Deszcz za oknem gabinetu 40

-
 10 sierpnia 2016 o 21:01

Wczoraj był szpital i gabinet 40. Okno w gabinecie było otwarte. Widziałam mżący deszcz. Ludzie przechodzili chodnikiem pod oknem. Nie odzywałam się. Znów tylko patrzyłam. Nie miałam pytań. Znów patrzyłam na dłonie, na pieczątkę, na oczy, na włosy. Na sposób, w jaki pisała zlecenie na chemię. I znów myślałam: "Pomóż, proszę, uratuj". 

Zjeżdżając windą w dół, kiedy zostawiłam Przecinka na oddziale dziennym chemioterapii, popłakałam się. Winda była pusta. Byłam tylko ja. Nie miałam powodu do płaczu. Wydaje mi się, że musiałam pozbyć się resztek łez po ostatnich słowach. Na chwilę zrobiło mi się lżej. 

Na korytarzu spotkałam psycholog. Tą samą, która kiedyś, kilka miesięcy wstecz, na jednych z warsztatów przy grupie dziesięciu innych osób prosto w oczy powiedziała mi prawdę o mnie. Przy innych popłakałam się wtedy jak dziecko. Tylko Ona umiała powiedzieć mi otwarcie, w czym jest problem. Nazwała to po imieniu. Nazwała to, co sama czułam, ale nie umiałam tego nazwać konkretnie. Obdarła mnie ze złudzeń. Byłam Jej wdzięczna. To był stumilowy krok. Nie wiedziałam, że przyjmuje w Centrum Onkologii. Szła w białym fartuchu, spojrzała na mnie spokojnym wzrokiem spod grzywki. 

Wyjechaliśmy w niedzielę. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byliśmy na Mazurach. Próbowałam przypomnieć sobie, nawet razem z Nim, ale zauważyłam, że wszystkie pobyty tam zaczynają zlewać się w jedno. Do kalendarza nie chciałam zaglądać. Budzi we mnie niepokój. Może przez to, że uciera mi nosa uświadamiając, jak pędzi czas. A ja chyba podświadomie wolałabym go zatrzymać. Szkoda, że życie nie ma przycisku o nazwie "pauza". Chociaż, czy nie żyłabym wtedy cały czas na "pauzie"? Myślę, że tak. 

Znam już drogę pod rosyjską granicę. Myślę, że trafiłabym sama. Lubię tę drogę. Każdy jej odcinek z czymś mi się kojarzy. W Łomży lubiłam wieczory. W Śniadowie pamiętam wieczór, kiedy zaczynał padać śnie i bałam się, że zamarza. 

Poszłam do lasu. Myślałam, że są grzyby. Wszyscy mówili, że były. Widziałam też, że znajomi chwalą się wielkimi zbiorami. Przeliczyłam się. Znalazłam trzy grzyby, a na ogonie miałam kilku kuracjuszy z Vitalu. Zrezygnowałam i szybko wybiegłam z lasu, zostawiając Tatę na pastwę drzew, bunkrów i babci, które zapomniały, że powinny iść na kolację w sanatorium. 

Lubię tam być i nie lubię. Lubię poznawać świat, który ukształtował człowieka ważnego dla mnie. Nie lubię, bo wiem, że nie jestem częścią tego świata i czuję się obca. Nie należę do tych wspomnień, które tam żyją. 

Trzy lata temu Kartaczewo na pewno było wesołe. A w tym roku nie było wesołe. Pomyślałam: "Jak mogło się to tak skończyć?" I nie wiedziałam. Kto by wiedział?
IMG_4663IMG_4657

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej