Do każdego, kto jest głupi i nie umie pisać listów

-
 17 grudnia 2015 o 11:07

Święta zawsze były dla mnie najważniejszym elementem całego roku. Dzień dziecka, własne urodziny...Nic innego nie równało się Świętom Bożego Narodzenia. Byłam zakochana w pachnących drzewkach, kolorowych bombkach, uwielbiałam zapach włosów anielskich, chociaż większość ludzi uważa, że nieprzeciętnie jadą. A barszcz czerwony to od dawna mój ulubiony wytwór z buraków. W dodatku, mimo moich okropnych preferencji żywnościowych, pozwalam sobie wrzucić do tego barszczu garstkę "uszków". 

Nie bardzo wiem co się stało, że kilka wcześniejszych Świąt zostało pozbawione magii. W tamtym roku wcale nie czułam tego, co podczas ubiegłorocznych, poprzednich  Bożych Narodzeń.... Czy to zasługa mediów? Reklam? Komercji? Nie wiem. 

Ludziom nie chce się upiec pierników, głupich pierników, bo w sklepie jest ich tysiące. No głupie pierniki, a taka jest prawda. Tak samo jest z prezentami. Nikt nie chce zrobić nic sam. Od tysiąca dni bombarduję każdego z bliskich, że chcę dostać list na Gwiazdkę. LIST. Kartkę, kuźwa, z literami. Dobrze by było, gdyby litery składały się w słowa, a słowa  w sens. Jak grochem o ścianę, przysięgam. I niestety jestem pewna, że nikt nie napisze mi w tym roku listu świątecznego. Nikt. Przecinek też nie.  A to ja zawsze starałam się rozpowszechnić tradycję pisania świątecznych listów. Przykre, bardzo. Bo pomimo mojej miłości do książek, ja wcale nie chcę dostawać prezentów w postaci książek. Bardzo chciałabym dostać list. 

Najtrudniejsze w tym liście jest to, że nie można za niego zapłacić i nikt nie napisze go za nas. Dlatego nikt nie chce go dla mnie napisać. Bo trzeba by usiąść, zastanowić się, poświęcić chwilę. Chwila zastanowienia i na pewno powstanie list. Na pewno nie górnolotne dzieło Mickiewicza, ale coś od serca, prosto z nas, coś niezwykle szczerego. Dlaczego to, co powinno być tak proste, jest tak cholernie skomplikowane? Koperta kosztuje grosze, kartkę można wyrwać z zeszytu, nie musi być papeteria z fiu bździu... Nawet koszt znaczka odpada, bo przecież można dać do łapki przy składaniu życzeń. 

Chyba nie przyjmę żadnego innego prezentu, jaki nie będzie listem. Zaprotestuję i książki będę omijać jak pies jeża. Wszelkie inne upominki też zostaną  pogardzone. A trudno.

Tak, w tym roku kupiłam moim bliskim prezenty. Za pieniądze. I nie napiszę ani jednego listu. Tyle lat pisałam, zawsze siadałam wieczór przed wigilią i produkowałam. Umęczona zasypiałam prawie zawsze na biurku. Te listy nie były jedynym prezentem, one były dodatkiem. W tym roku dodatku nie będzie. Jestem ciekawa, czy komuś tego będzie brakować... Czy ktoś zapyta  -  a gdzie list?
Tak, jest mi smutno. Bo jesteśmy wszyscy ułomni. I nie umiemy napisać durnego listu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej