Emerytura? Ja zapracowałem na raka.

-
  19 marca 2016 o 11:12

Usłyszałam w Dzień Dobry TVN, że przyrost naturalny w Polsce, krótko mówiąc jest kiepski i do dupy. I że emerytura dla wszystkich będzie pachnieć malizną, bo nie ma komu na nią zwyczajnie pracować. I ryknęłam śmiechem złowieszczym tak perfidnym, że aż wstyd. Bo myślę sobie - na pewno miałabym dziecko! Gdyby.... Tylko opieka medyczna pozwalała na wyleczenie raka.Ot, taka pierwsza myśl dziewuchy złej na komórki bez poczucia wstydu, że ich za dużo.  I śmiałabym się dalej, ale jakoś mina mi zrzedła. Bo uświadomiłam sobie, że coraz więcej ludzi nie ma dzieci nie ze względu na to, że nie ma możliwości fizycznej je mieć, tylko... Bo się boi! A boi się czego? Że osieroci bogu ducha winnego dzieciaka, że porywa się z motyką na słońce, że coś pójdzie nie tak. Ile jest takich przypadków? Nie będzie dzieciaków. Nie będzie emerytury. Ludzie teraz ciężko harując na emeryturę i godne życie dzieci dostają wynagrodzenie w postaci nowotworu.  

Wczoraj był rezonans. Coś ciężko mi szło siedzenie pod salą zabiegową. Może to przez Przecinka? Bo przed badaniem dał mi prezent. Książkę Agaty Tuszyńskiej pt. "Ćwiczenia z utraty". Opowieść o... co tu dużo mówić - pokonywaniu guza mózgu w wykonaniu jej męża Henryka. Polowałam na tę książkę już od świąt Bożego Narodzenia, znalazłam ją przez przypadek. Ale ponieważ wydana została w 2007 roku, teraz można dorwać ją jedynie w Internecie. A ja mam przewlekłe problemy i konflikty moralne podczas zamawiania przez Internet i Allegro wydziedziczyło mnie z hasła, więc... Czekałam, aż nadarzy się okazja i kiedyś jakoś sobie... A tu Przecinek podarował mi coś, co chciałam bardzo stanowczo posiadać, a jednocześnie trochę się "cykałam". Ścisnęło mnie w gardle, bo wiem jaka mocna dawka wybuchowa tam się znajduje. Prawdziwa bomba atomowa dla takiego dzieciaka jak ja. A ten masochista nie poprzestał na książce, wziął i zachachmęcił jeszcze Audiobook.

Kiedy biedny Przecinek robił striptiz w tubie, która dawała Mu niezły koncert rockowy, ja siedziałam na kanapie za drzwiami i pomimo tego, że głowa była pozbawiona myśli generujących łzy, zachciało mi się ryczeć jak dzieciakowi. Cykliczne. Zadziwiające jest to, że zawsze gdy zostanę sama, a Przecinka obracają w różnego rodzaju potrzebie, mnie dopada chęć płaczu. Mieszanka wściekłości i smutku, zagubienia i nadziei to taka trucizna, która razem tworzy petardę. Gdybym sobie czasem nie pochlipała, rozerwałoby mi łepetynę. Na bank.

Przecinka czasem oświeca. Wczoraj na przykład pod pierzyną przyszła mu chęć inżynierskich podbojów. Uznał, że głowa powinna być z gumy. Wtedy byłoby lepiej. Zgadzam się z nim stuprocentowo, ale ja bym jeszcze dodała do tej koncepcji opcję wymieniania... Wszelkich mózgowych organów podatnych na łakomego glejaczka.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej