Kultura? Nie, dziękuję

-
 26 stycznia 2016 o 22:02

Czasem mam wrażenie, że w szpitalu kulturę osobistą mają tylko osoby starsze. I to szczególnie te osoby starsze, które zostały dotknięte jedną z tych bardziej przykrych chorób. Chociaż trudniej im ze wszystkim, o wiele trudniej niż młodym, pod wieloma względami - to  te osoby właśnie posyłają uśmiech w kolejce do rejestracji, przeproszą, gdy nieopatrznie potrącą łokciem albo torbą, zagadną przyjaźnie...

Komputer tylko urządzenie, wiadomo, może czasem szwankować. I właśnie dziś w CO szwankował sobie do woli, uprzykrzając wszystkim pacjentom pobyt w centrum. A właściwie nie komputer, a caluchny system, który magicznie ogarnia wszelkie dobro, zło oraz całą masę chorowitków. Cały szpital sparaliżowany. I zdegustowany.  O wszędobylskiej irytacji nie wspominając.

I pośród tego zgiełku spowodowanego wikłającym wszystko systemem, mój tyłek odnalazł wózek prowadzony przez ... pielęgniarkę? Asystentkę? Panią do rozwożenia dokumentacji szpitalnej? Moje ciche przepraszam zmieszało się z jej szorstkim " przepraszam" nakazującym bezzwłocznie opuścić ten kawałek ziemi na którym akurat przystanęłam. Oczywiście usunęłam się w oka mgnieniu, ale zmieszałam się nieco i pomyślałam sobie... "A ty kobito"... No bo to taka kobita była... Ja rozumiem, że bałagan, że ciężka praca, że masa ludzi, w dodatku chorych, ciężko chorych. Ludzie słaniają się tam na nogach, ledwo chodzą, prychają, chyrchają, kaszlą, duszą się. Bywa różnie. Onkologia. Co się dziwić... Co się dziwić?

Smutno mi, gdy widzę takie panie w fartuszkach, w klapeczkach, z trwałą ondulacją na głowie (często), które miłe stają się dopiero wtedy, kiedy spojrzenie przeciwnika staje się groźne. Do póki przeciwnik jest mniejszy, bardziej cichy - one dowodzą. Ale jak natrafią na kogoś świadomego - muszą się wycofać.

Ciężka praca. Możliwe. Mają masę obowiązków. Oczywiście. Wszystko zrozumiem. Jednak jak się jest zatrudnionym na pewnym stanowisku, to z pewnością świadomie, bez przymusu. Wobec tego - można mieć żal do pracy, do tego, jaka jest jej specyfika - ale do ludzi, którzy niestety są tam z innego powodu niż własna chęć... Nie.

Ja jestem zdrowym uczestnikiem pochodzeń w Instytucie Onkologii. Nie dolega mi nic poważnego. Chyba, że rano nie zjem śniadania. A jeśli jestem nabuczona albo skwaszona, to znaczy że analizuję wredotę świata albo obserwowanie chorób wokół mnie zasmuca... Staram się nie okazywać jakim wielkim problemem jest moja obecność w szpitalu.

Lubię emerytów w szpitalu. Ludzi starszych. Chociaż wolno się poruszają, mają problemy, są często uciążliwi, bo nie wiadomo, jak im pomóc - są bardzo cierpliwi. Oczywiście, nie wszyscy. Ale mają bardziej ludzkie spojrzenie niż młodzi pacjenci.

Tak dziś zaobserwowałam.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej