Mamrotanie

-
 2 lipca 2016 o 15:15

Wstąpiła we mnie jakaś obojętność. Niedawno, kilka dni temu, może trzy dni temu, może cztery. Obojętność na wszystko to, co nigdy nie miało kontaktu z obojętnością. Znieczulica towarzyszy mi przy rozmowach, które dawniej kończyłyby się awanturą do samych chmur. Przestałam tracić energię na ludzi, którzy traktują mnie z dystansem i z pobłażaniem. Teraz też ja mam źrenice pełne pobłażliwości. Na całe szczęście źrenice są czarne i pobłażliwości nie widzą moi rozmówcy. Śmiało mogę stwierdzić, że jest mi lepiej. A że w nocy sobie popłaczę i jednak pozwolę wrażliwości wydostać się na prześcieradło, to inna kwestia. No cóż, nie ma na tym świecie sentymentów. A jeśli już są, to u ludzi dobrych, ciepłych, skazanych z góry na klęskę. Badziewie się szerzy. Ile razy już to tutaj pisałam. Zbiera mi się na mdłości. To już tak bardzo nudne. Ta ohyda świata. Coraz częściej myślę o śmierci i piszę to tylko, bo na świecie jest Pan Jastrun. On też o tym mówi. I wcale się nie wstydzi. I wcale nie widzi w tym nic dziwnego. I wcale nie uważa, że to źle, że o tym mówi. Myślę o śmierci. I co? Ktoś mi zwróci uwagę? Ktoś mnie skrytykuje? Wyśmieje? Powie, że jestem głupia? Wolę być głupia. Jestem głupia. Ale głupia w zdrowy sposób. Bo głupi w niezdrowy sposób to ci, którym się żyje idealnie, którzy nie zauważają, że coś jest z tym światem nie tak, że jest jakaś zaraza, którą ja nazywam niesprawiedliwością świata.

Myślę sobie. Myśleć jeszcze na szczęście można co się komu żywnie podoba. Mówić już niekoniecznie, bo zawsze się znajdzie morda, która skutecznie wyszczeka sprzeciw. Widocznie tak musi być. Widocznie nie muszę się z tym zgadzać.

Kacper się zabił i wszyscy płakali. Rozumiem. Też płakałam i też byłam zła. Ale rozumiałam. Szanowałam. Chciał, to się zabił. Mówili do mnie: "Nie przyszedł na świat sam, więc odchodzić też nie miał prawa sam". Jak to nie miał? Prosił się na ten świat sam? Urodził się i żył. A że życie mu się nie podobało, cierpiał, był za wrażliwy, za wątły na problemy, które się do niego kleiły? Że nie chciał się męczyć? Uważam, że miał prawo. Miał prawo czegoś chcieć i czegoś nie chcieć. Nie chciał żyć. I zabił się. Temat wyczerpany. Nikt nie ma prawa rozwodzić się nad Jego decyzją. Nad takimi decyzjami się nie dyskutuje. Skoro miały  miejsce, to z jakiegoś powodu.

Czekam z utęsknieniem na morze. Polskie, brudne, zapełnione ludźmi morze. Bardzo je lubię. Bardzo za nim tęsknię. Już niedługo je odwiedzę.
11847658_963275600390728_1104240725_o

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej