Morskie opowieści

-
 23 lipca 2017 o 21:20

Pada deszcz. Właściwie leje jak z cebra. Ale nie specjalnie mi to przeszkadza. Kiedyś bardzo bym rozpaczała - bo nie opalę ciała, nie posiedzę w słońcu na plaży, nie doznam ukochanego ciepła. Ale teraz to nie jest dla mnie priorytetem. Ważne jest, żeby spędzić ten czas w spokoju, z uśmiechem na twarzy i ważne jest, żeby odpocząć. I na nowo wyłuskać z siebie te cechy, które cenimy. 

Nie ma grzybów. To jedno mnie dokuczliwie zasmuciło. Tak dawno nie byłam na grzybach, że gdy tylko zaczęłam odliczać tydzień przed wyjazdem, nocami wyobrażałam sobie przed snem las, las pełen grzybów i widok morza z klifu, omszonego i pełnego kurek. A las uraczył mnie tylko jednym prawdziwkiem, w dodatku doszczętnie zmurszałym przez obecność robaków. Potem las odrobinę naprawił swoje błędy, napotkałam polanę pełną kurek. A  w tym roku rządzą jajecznice z kurkami na śniadanie. Wracałam ze swetrem wypchanym kurkami, bo nie wzięłam koszyka. I piórem. Piórem w prążki, przypominającym pióro sowie, ale muszę to uściślić z ornitologami, bo sama pewna nie jestem. 

Odwiedziny. To były dziwne odwiedziny. Wjazd od drugiej strony trochę zagłuszył emocje tamtych lat. Ale po jakimś czasie okazało się, że rozpoznaję stare śmieci. Z trudem, ale jednak. To było emocjonujące, ale nie aż tak, jak wyobrażałam sobie, dojeżdżając do miasta. Z minuty na minutę przypominałam sobie dawne czasy. Dzieciństwo, co tu dużo mówić. Początki odkrywania natury świata, początki zapoznawania się z życiem. Pamiętam najlepszą zupę na świecie - krupnik. Zawsze z koprem. Kompot, którego wtedy nie lubiłam, nie cierpiałam, a teraz wypiłabym. Zwłaszcza z tych różowych, miętowych, żółtych plastikowych dzbaneczków, takich, jakie moja babcia miała do podlewania fikusów. Pamiętam kukurydzę, bób, przesadnie słone, tak jak lubię. Pamiętam chłód piasku osłoniętego drewnianą chatką. Śnieguliczkę też pamiętam, rwaną przez babcię  rzucaną pod moje drobne stopy, to najczulsze wspomnienie z Nią. To były piękne czasy. Nie pamiętam niepokoju, strachu, złości. Byłam tak beztroska. 

Boję się. No pewnie, że boję się. Własnych wyobrażeń, oczekiwań, przypuszczeń. Wymyśliłam to i teraz codziennie o tym myślę. Sama się nakręcam. Jak mam to wyłączyć? Nie potrafię. A potem będę cierpieć, myśleć jeszcze bardziej, jeszcze intensywniej wkręcać sobie kłamstwa. 

Tęsknota rośnie. Nawet tu o Niej myślę. Codziennie po kilkanaście razy. Nawiedza mnie myślami, czasem ściskającymi gardło, ale nie przeszkadza mi to. Może tego mi potrzeba, może to jest obowiązkowe, a nie nadprogramowe. Odczuwam to jako naturalny proces. Nie chcę zapomnieć.

IMG_8857 IMG_8861 IMG_8865 IMG_8867 IMG_8868 IMG_8883

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej

Smok wrócił z Anglii do Polski.

-
Obraz
Gdy jechałam do Centrum Zdrowia Dziecka, byłam bardzo spokojna. Pierwszy raz. Zawsze jadę tam w rozsypce. Jechałam sama.  W samochodzie było ciepło, był prawie wieczór. Ruch na drodze był ogromny. Słuchałam ulubionej płyty Maanam. Nawigacja ostrzegała mnie, gdzie powinnam spodziewać się kontroli policyjnej. Na ekranie pojawiła się wiadomość od Magdy "Wyjeżdżam". Odpisałam,  stojąc przed sygnalizacją świetlną z czerwonym światłem: "Ja już jadę".  Zaparkowałam nieopodal pomnika i sprawdzając, czy mam parkingowy świstek, zamknęłam auto. Pod hotelem nikogo nie było. Weszłam więc do środka, gdzie dostrzegłam Magdę oddalającą się wgłąb. Przywitawszy się z "podejrzaną" grupą osób, dowiedziałam się, że poszła szybko na oddział. Ludzie zaczęli się przedstawiać. Skąd są, kogo rodzicami są, z jakim nowotworem walczą. Byli tam sami rodzice dzieci z guzami mózgu. I ja, jedyna osoba na spotkaniu, która towarzyszy w chorobie osobie dorosłej. Gdy Magda robiła "o...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej