Na Wojtusia z popielnika iskiereczka mruga

-
 13 października 2016 o 13:05

Wojtek był miły. Miał zabawny pieprzyk na nosie. I czerniaka z przerzutami do rdzenia kręgowego. Na sali leżał od samego początku pobytu Przecinka w szpitalu. Pierwszą dłuższą rozmowę odbyliśmy, gdy Przecinek brał prysznic. Był niezwykle pogodny, jak na swoją sytuację, która nie była wesoła. Leczenie konwencjonalne już nic Mu nie mogło zaoferować. 

Zabawnie się poruszał. Ponieważ grzebano w kręgosłupie, Jego poruszanie odbywało się krokiem posuwistym. Wyglądał śmiesznie, ale cieszył się, bo z każdym dniem coraz lepiej Mu szło. 

Ostatni raz widzieliśmy się 8 września 2015 roku. W dniu operacji Przecinka. Przyjechał po Wojtka brat, wyglądali identycznie. Poprosiłam Wojtka o numer telefonu. Ucieszył się i oczywiście podyktował mi cyfry. Co jakiś czas pisałam do Niego i pytałam, czy włączono jakieś leczenie, czy coś się dzieje...

Nigdy nie miał dobrych wieści. Opowiadał, że źle się czuje, że przestał chodzić, że coraz mniej ma siły. Nie było przy tym cienia narzekania. To były opowieści, o które prosiłam. Zawsze pytał, jak czuje się Przecinek. Ostatnią wiadomość otrzymałam 21 października. Przepraszał mnie. Okropne samopoczucie męczyło Go już od tygodnia. Przepraszał. Nie musiał. Nie na Niego byłam zła. Potem już nigdy więcej się nie odezwał. Podjęłam dwie próby i zadzwoniłam w odstępie dwóch tygodni. Nikt nie odebrał. Teraz już wiem, że nie żył. Krótko po świętach Bożego Narodzenia zadzwoniłam ponownie. Odebrał mężczyzna, ale to nie był Wojtek. To numer służbowy. Odebrał szef. Chciałam, żeby powiedział mi, kiedy Wojtek odszedł. Nie pamiętał. Podobno poddał się testowanej terapii, ale nie przyniosła żadnego skutku. 21 października to moja umowna data Jego odejścia. 

Pamiętam, że bardzo cieszył się, gdy Mama przyniosła Mu owoce. Za wodę owocową podziękował. Powiedział, że jest w niej cukier, a przecież cukru teraz nie wolno. To przez Niego potem każdy sok i każdą rzecz badałam pod kątem zawartości cukru. 

Wczoraj w starym telefonie czytałam rozmowy z Nim. Zdałam sobie sprawę, że był, kiedy wszystko się zaczynało i wydawało się być niczym złym. Jego brak odbija się echem. Nigdy nie wyglądał na kogoś, kto może umrzeć. Był spokojny i pełny zaufania. Pozbawiony jednak złudzeń. 

Z popielnika na Wojtusia
Iskiereczka mruga
Chodź, opowiem Ci bajeczkę
bajka będzie długa.
Była sobie raz królewna
pokochała grajka
Król wyprawił im wesele
I skończona bajka.
Była sobie Baba-Jaga
Miała chatkę z masła,
A w tej chatce same dziwy
Psst, iskierka zgasła.
Z popielnika na Wojtusia
Iskiereczka mruga
Chodź opowiem Ci bajeczkę,
bajka będzie długa.
Już ci Wojtuś nie uwierzy
Iskiereczko mała.
Chwilę błyśniesz, potem gaśniesz,
Oto bajka cała.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej