Nerwica przeciwko "bonsai"

-
 2 stycznia 2017 o 21:36

Trzy razy podlałam pseudo drzewko bonsai. Trzy razy przeszłam obok tego drzewka i za czwartym razem zabrałam ze sobą doniczkę do łazienki i odlałam  na oko ze dwie szklanki wody. Bo by mi zgniło drzewko, jak nic. 

Potem nastawiłam cztery prania i dwa suszenia. Bo dopiero zrozumiałam, że skończyły mi się czyste ulubione bluzki. 

Potem usiadłam na fotelu i potężnie zaburczało mi w brzuchu, więc zdecydowałam popełnić obiad. W międzyczasie podlałam dwa razy aloes stojący w kuchni. I raz odlałam wodę od aloesu.
Wyniosłam śmieci. Nie zabiłam się przy tym na schodach. To ważne, bo spadł śnieg. Śnieg zawsze jest przeciwko mnie.

Odkurzyłam trzy igiełki spod choinki. A potem jedną zabrałam dłonią, bo odkurzacz schowałam zanim zdradziecko spadła na klepkę. 

Zjadłam dwa ciastka i popiłam słodką herbatą. 

Zadzwonił Tata. Opowiedziałam Mu o delfinie. I o rejonach wywożenia śmieci. I o choince.
Potem zjadłam jeszcze jedno ciastko, ale oddzielnie czekoladę i galaretkę, bo to była delicja.
A potem poszłam po czyste ręczniki i na głowę spadła mi lawina fioletowo- bordowych ręczników, aż ledwo z tej lawiny się wyplątałam.

To wszystko na tydzień przed. Na tydzień przed razem z potem, śliną, innymi wydzielinami, których nazywać nie będę, na światło dzienne wydostają się moje przerażenia. Przez które niepotrzebnie katuję swoje kwiaty i stroszę włosy ręcznikami. Dom pachnie płynem do prania, czerwonym aromatycznym Lenorem, który niedawno pojawił się w sklepach i uspokaja mnie. Choinka mimo obfitego pojenia każdego dnia, upuszcza igiełkę zawsze gdzieś, zawsze cicho, bezszelestnie. 

W Sylwestra weszłam do pokoju żeby zostawić dwa kalendarze z 2016 roku w regale. Na biurku leżała książka, z okładki książki spojrzał na mnie Wojtek. Wojciech Szawul. Bez namysłu zabrałam książkę. Już raz przeczytaną. Zachowaną głęboko w sercu. Zabrałam ze sobą. Coś mi mówiło, że powinnam ją zabrać.

W Nowy Rok Wojtek znowu spojrzał na mnie z okładki książki. Popatrzyłam na Przecinka, który na kanapie łączył kropki. Z uporem maniaka tworzy szkice maszyn i zwierzątek, łącząc ponumerowane kropeczki. Widzę, że pochłania Go to w pełni. Relaks. Wzięłam więc książkę razem z Wojtkiem i usiadłam obok Przecinka. Zaczęłam czytać słowa Ewy, które już kreśliły w mojej głowie obrazy. Powracały ze zdwojoną siłą, jakbym kiedyś już tam była. Poczułam się lepiej. Na tydzień przed rezonansem, potrzebowałam Ewy i Wojtka. Bliskości. Oswojenia. Obecności. 

W nocy śnił mi się Wujek. Wszedł do domu bez pukania, nie wiem, skąd miał klucze. Przestraszył mnie. Był inny. Obcy. A za Nim weszła Babcia. Surowa, niemiła, zła. Obudziłam się na poduszce Przecinka zamiast na swojej. Padał śnieg, Jego już nie było od godziny,  a ja byłam przestraszona i zdezorientowana. 

Czasem w życiu tydzień dłuży się jak rok. I jest udręką. I niewiele przynosi ukojenie.
0003CTEKHSJD6RFT-C122-F4 
Ewa i Wojtek/archiwum prywatne/Interia

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej