Niedosyt cierpliwości

-
  29 października 2016 o 00:10

Specjalnie poszedł na pobranie krwi wczoraj, żeby dziś zostać szybciej przyjętym na wizytę. Figa z makiem. Taki pech. Niespodzianka, trochę posiedzieliśmy. Trochę to 3,5 godziny. Ale co to jest? Pewien polityk siedział aż 5 godzin. Nie powinnam narzekać. Takie są realia polskich szpitali. Na początku nawet mnie to dziwiło, teraz tylko irytuje. Zawsze mam w torbie książkę albo gazetę. Dziś jakoś tak wyszło - nie miałam... 

Nic się nie zmieni w tej kwestii. Tak będzie zawsze. Było tak też zawsze. Pan Kalita, który próbował coś wskórać, też nic nie zdziała. Przynajmniej tak myślę ja. Sądziłam, że ruszy trochę ten temat, bo ma większe wpływy. Ale teraz zmieniłam zdanie. To nie jest łatwa do zmiany rzecz. Trzeba by było zacząć od lekarzy, a ponieważ lekarze często mają prywatną alternatywę, publiczne miejsca pracy mają w tyłku. Próbowałam zrozumieć, gdzie jest problem, dlaczego tak jest. Czemu pacjenci wysiadują pod gabinetami długie godziny i zawsze wszyscy są znużeni, pretensjonalni, a lekarze jeszcze się na to oburzają.Kolejka nie ma racji bytu, ludzie wchodzą jak im się tylko podoba, lekarze na to nie reagują. Ktoś czekał 4 godziny na wejście, a przyszedł inny pięć minut temu i od razu go wołają... Myślałam, że to kwestia wyników badań krwi. Minimum 3 godziny czeka się na wynik z laboratorium i dopiero wtedy lekarz prosi pacjenta. Ale skoro Przecinek oddał krew dzień wcześniej i na pewno laboratorium dało odzew, a dziś weszliśmy prawie ostatni...To co o tym wszystkim decyduje?  Czy to lekarz siedzący w tym gabinecie jest leniwy, robi wszystko wolno i leci sobie w kulki? Czy pacjentów jest zbyt dużo, a czas na jednego pacjenta czyli  to przysłowiowe 15 minut to też za mało? I sama już nie wiem, gdzie tkwi problem. Pęka mi głowa od myśli i od widoków. Od widoków ludzi na wózkach, porażonych, z esami floresami na głowie. 

Po  3,5 godziny weszliśmy do gabinetu  i pierwsze co skomentowała Pani doktor to fakt, że Przecinek wygląda nie najlepiej. Uśmiechnął się kwaśno, znacząco i skomentował, że psychicznie to jest u kresu wytrzymałości, bo miał inne plany na ten dzień. I 3,5 godziny pod gabinetem spędziliśmy dla 10 minut podczas których nie załatwiłam NIC. Bo chemioterapii nie dostał ze względu na morfologię, a rezonansu nie umówiłam, bo NIE. O dziwo, zachowałam spokój i nawet dałam radę się uśmiechnąć. 

My damy radę. Poirytujemy się, podenerwujemy się, skomentujemy na głos co chcemy. Ale zagryziemy zęby i wrócimy do domu, zajmiemy się sobą... Ale dostaję spazmów, gdy widzę człowieka zmęczonego, na wózku, z nieobecnym wzrokiem, z widocznym problemem kontaktu, otoczonego opieką ratownika medycznego, który woli robić sobie spacery po Centrum Onkologii, a swojego podopiecznego zostawić na środku korytarza, narażonego na komentarze i przepychanie poirytowanych. Taki człowiek nie powinien czekać. Powinien zostać przyjęty szybciej. 

Dużo śpię. Zasypiam przez myśli. Wygodniej jest usnąć, niż się zadręczać. I chociaż powinnam mieć więcej sił, mam ich coraz mniej.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej