O tym, jak spotkałam kogoś wyjątkowego.

-
 9 marca 2016 o 19:36

W szpitalu zawsze chodzę za Przecinkiem jak cień. Podążam za każdym Jego krokiem, do każdego gabinetu wcisnę swój wścibski łeb, wszędzie się wepcham, wszystkiego posłucham i wszystko ocenię. Po swojemu. Ocena dzieli się na dwa rodzaje: jestem spokojna i wszystko zrozumiałam albo jestem zdezorientowana i zaraz zwymiotuję na bogu ducha winnego osobnika tonę pytań. Jest tylko jedno miejsce, gdzie mnie nie wpuszczają, chociaż podjęłam już dwie zróżnicowane próby przedarcia się tam. (Niestety nieskuteczne, obie wyjątkowo dla mnie niemiłe i traumatyczne. Oczywiście, żartuję.) Planuję nawet wdać się w bliższą relację z kimś umundurowanym, noszącym miętowe klapaki. Może wtedy mnie będą tam wpuszczać, jak zobaczą, żem nieszkodliwa i całkiem małych rozmiarów, kompaktowa. Oczywiście nie wpuszczają mnie nigdy na oddział chemioterapii. No tam choćbym na głowie stanęła, to sobie mnie nie życzą. Raz mnie wywalili, bo wgalopowałam w płaszczu. Wtedy to się ze wstydu spaliłam. Wcale w tym płaszczu nie chciałam wejść, po prostu wtedy była pierwsza chemia i szłam na oślep, zupełnie nie wiedziałam, gdzie mamy się udać. Przeprosiłam wtedy panią pielęgniarkę, zapytałam gdzie mam się udać, bo pierwszy raz i natychmiast się pozbyłam płaszcza z ramion. Potem jeszcze raz weszłam na oddział, nawet trochę tam pobyłam, bo wcale nie zauważyli mojej obecności, grzecznie sobie stałam obok Przecinka. No ale nie zostałam do końca. Musiałam się ewakuować. Wobec tych dwóch prób, wczoraj postanowiłam nie próbować i rozstałam się z Przecinkiem już przy rejestracji. Wygodnie umościłam się w poczekalni i obmyślałam plany obiadowe, kiedy obok usiadł starszy pan. Dyskretnie mi się przyglądał. Kiedy posłałam mu serdeczny uśmiech, odważył  się zapytać mnie, co tak młoda dziewczyna robi w takim miejscu. Wyczerpująco odpowiedziałam. Nim się zorientowałam, siedziałam z opadającą szczęką z wrażenia, prawie zakochana w starszym dziadku. Opowiedział najpierw o swojej chorobie, a potem to, co tygryski lubią najbardziej... opowiadał o poetach! Siedziałam i cały oddział chemioterapii został za mną. Całą uwagę poświęciłam dziadkowi  o niebieskich, błyszczących oczach i siwych, dosłownie białych włoskach. Był prawie tak samo chudy jak ja, bardzo delikatny i cichy. A przy tam tak niesamowicie fascynujący i zajmujący! Nie mogłam opanować smutku, kiedy na pulpicie pojawił się Jego numerek i okazało się, że musi iść. Podniósł się i pomachał do mnie dłonią z wbitą w żyłę kaniulą. W samochodzie myślałam o tym, że rak dopada naprawdę tych wyjątkowych ludzi...
A teraz zastanawiam się, czy jeszcze Go spotkam. Brakowało mi kogoś takiego. Takiej rozmowy. Która kleiła się, chociaż ten pan widział mnie pierwszy raz na oczy, tak jak ja Jego. I mam nadzieję, naprawdę ogromną, że rak obejdzie się z nim łaskawie. Tego Mu życzę...
PS 19:30, Wiadomości, TVP 1 - Onko-laski na ekranie - miód na me oczyska.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej