Pierwszy i ostatni

-
 18 grudnia 2015 o 20:33

Usmażyłam placuszki z jabłkiem. Zjadłam niektóre, kilka było przypalonych. Zbyt prędko chciałam je mieć, dlatego przypaliłam. Gdyby ktoś powiedział mi, że usmażyłam te placki ze starannie pokrojonymi jabłkami...I ostatni raz w życiu je jem, byłoby mi przykro. 

Lubię patrzeć za okno Przecinka, bo jest duże. A widok za szybą nie jest monotonny. To nie jest co prawda widok na ocean, albo barwną łąkę, jednak jest to ciekawszy widok niż z okna w moim domu rodzinnym. Często jak jestem sama w domu, siedzą i patrzę z lubością za okno. Zainteresowana i zaaferowana jak kot, który ostatnio siedział na schodach w domu obok i na moje nieszczęście odstraszał wszystkie małe sikorki. Jeślibym usłyszała, że jutro nie będę mogła patrzeć za to okno, że nie będę mogła siedzieć na kanapie i po prostu wpatrywać się w coś, co istnieje za tą szybą... Byłoby mi żal. Chciałabym jeszcze popatrzeć...

Czytam tak dużo. Czasem może niemądre rzeczy, czasem może coś, co wcale nie jest przydatne mojej główce... Ale lubię czytać. I jest to rzecz, bez której ciężko byłoby mi być Kasią. Wiedząc, że za jakiś czas nie będę mogła nic przeczytać, czytałabym na zapas, całą dobę, bez wytchnienia...
A życie jest wredne, bo daje nam możliwości i nie ostrzega. Nie szepcze do ucha: " Przytul wujka dłużej niż zazwyczaj, bo jutro wyjedzie na zawsze". Nie macha nam przed twarzą i nie zwraca uwagi "Pij tę herbatę powoli, ciesz się jej smakiem, bo jutro się nie obudzisz"... 

Chciałabym cieszyć się każdą drobną rzeczą, ale daleko mi do tego. Jeszcze czasem denerwuję się, gdy podlewam kwiaty, bo chciałabym zrobić co innego. A przecież tak lubię, jak jest zielono. Jeszcze czasem niecierpliwię się, gdy robię obiad dla Przecinka, chociaż przecież sprawia mi to radość. Jeszcze czasem zamiast leżeć długo pod pachą Przecinka, nie myśląc o bożym świecie, mnie wyrywa spod tej pachy, żeby odpisać komuś na Facebook'u... 

Czasem drobne rzeczy mogą zostać nam odjęte. A potem jest tęsknota za tymi rzeczami. Tak samo jest z wielkimi rzeczami. Z pocałunkiem, z napisaniem listu, z pójściem z kimś na spacer, z przedłużonym, znaczącym spojrzeniem, które potem pamięta się do końca życia...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej