Pobudka

-
 23 stycznia 2016 o 14:24

Odkryłam niespodziankę. W styczniu rozpoczęło się moje odreagowywanie września, października, listopada... Jeszcze w grudniu miałam nastawienie takie, jak jesienią. Aktywne, energiczne, dosyć "działające". W styczniu rozpoczęłam zjazd. Wychodzi wszystko, co było uśpione. Stres czynny, który hamowałam działaniem, który uciszałam zajęciem, teraz może wyskoczyć i krzyknąć " Tęskniłem". Unormowało się życie codziennie, jest mniej szpitala, więcej normalności i... jest też czas na to, żeby zobaczyć, co się stało. Wcześniej nie miałam na to chwili. Wcześniej były badania, lekarze, szpitale, samochody, tłok. Teraz kurz opadł i dochodzi do zmysłów świadomość. Wyrzut sumienia drepcze gdzieś z tyłu, za mną. Czy zrobiłaś wszystko? Czy zrobiłaś WSZYSTKO, co mogłaś? Słyszę to i nie wiem. Patrząc w lustro wiem, że niewiele wiem.

Bałam się tego momentu, ale wiedziałam, że nadejdzie. To trochę tak, jak w przypadku pewnej kobiety, o której przeczytałam gdzieś w gazecie. Chorowała na raka, a po "wychorowaniu się", po usłyszeniu, że jest zdrowa - zdębiała i nie wiedziała jak ma żyć bez raka...

Nie umiem przewidzieć, kiedy mój obniżony nastrój przestanie być obniżony. Może to wyciekające emocje, których nie miałam czasu wtedy odczuwać...A może to podświadome przerażenie przed 12 lutego? Nie zasypiam normalnie, zasypiam mając pod powiekami drzwi, za którymi w CO odbywa się rezonans magnetyczny. 

To wszystko norma. Mam świadomość, że to takie ludzkie. Wcale nie jestem bardzo zdziwiona tym. Tym, że patrzę godzinę w okno, nie zmieniając pozycji. Tym, że nie wypijam już herbaty, gdy jest ciepła, a przypominam sobie o jej istnieniu, gdy wystygła. 

Wydobrzeję, gdy lato nadejdzie. I gdy dostanę "dobre" kartki po 12 lutego. Prawda? 

Hey - 4 pory
Pamiętam tylko, że była wtedy wiosna,
Wiadomo maj, te sprawy drzewa całe w pąkach,
Serce pojemne jak przedwojenna wanna
I pragnienie by ją wypełnić.
Uwiodła mnie przepaść jednego spojrzenia.
Runęłam w nią rozkładając ramiona,
Spadałam całe lato i bym się roztrzaskała,
Gdyby nie spadochron z wyrzutów sumienia.
Mam czyściutkie sumienie
I bilet pewny do nieba bram.
Do wrót normalności zastukałam zimą,
Gdzieś w okolicy Bożego Narodzenia.
Jestem z powrotem i leżę przy tobie
Czy szczęśliwsza ? Nie wiem, ja nie wiem.
Patrzę na ciebie w nocy, gdy już uśniesz.
Kładę się obok, oglądam nas w lustrze
I widzę, i widzę od lat nieprzerwanie
Podróbkę szczęścia z fabryki na Tajwanie.
Mam czyściutkie sumienie
I bilet pewny do nieba bram....

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej