Samotność długodystansowa.

-
Samotność jest przykrym stanem. Czasem się jej bałam, a czasem akceptowałam. Chwilami mi odpowiadała  - pozwalała poznać siebie. Nie histeryzowałam, jak zostałam sama, bo najbliżsi postanowili mieć innych bliskich.  Z biegiem czasu odnoszę wrażenie, że najgorsza samotność to taka, która pojawia się, kiedy otaczają nas... ludzie. Można powiedzieć, że to nie jest samotność, skoro są obok inni... Nic bardziej mylnego - nie dla mnie. Bo jak nazwać to, że nagle rozmowy trudno zlepić w logiczny, miły byt? Że nie ma wspólnych tematów, a nawet jeśli jeszcze istnieją - nie chcemy z nich korzystać? Jak nazywa się moment, kiedy ktoś, z kim wcześniej rozmawialiśmy godzinami, teraz wraca do domu i nie ma co opowiedzieć? Nic się nie dzieje? Nie było nic zabawnego? Nic przykrego? Zaskakującego? W pracy. W sklepie. U koleżanki? Muszę włączyć telewizor albo radio, żeby posłuchać jak ktoś MÓWI? 

 29 stycznia 2016 o 15:43

Najgorsza samotność to taka, która trawi podczas, gdy otaczają nas ludzie. I  w ogóle nie zwracają na siebie uwagi. Spojrzą na Ciebie i zdadzą sobie sprawę, że żyjesz, kiedy żwawo pomachasz im przed nosem. Albo nie daj Boże, jak stanie Ci się poważniejsza krzywda, albo zakończysz żywot. Wtedy jest wielki lament, ogromne żale i pretensje do całego świata i pierdolenie na temat tego, jaki  Ty byłeś cudowny. NO BYŁEŚ! To gdzie do cholery ci płaczący byli  wtedy, kiedy byłeś na wyciągniecie ręki? Kiedy można było porozmawiać o... chociażby płycie gipsowej. Kiedy można było jechać na spacer do Łazienek Królewskich. 

Jak pojawia się rak i lekarz mówi - "Będziemy robić wszystko, żeby przedłużyć panu/pani życie" to pojawia się taka krótka myśl - " Teraz trzeba wykorzystać każdą chwilę najlepiej". A ja bym powiedziała, że pierwsza myśl, jaka powinna pojawić się w człowieku to - "Teraz trzeba zacząć SŁUCHAĆ co MÓWI drugi człowiek". To że ktoś nie przerywa i pozwala się wypowiedzieć, nie oznacza, że ktoś słucha. A przez słuchanie można wiele zyskać. 

Rutyna może zjeść rozmowy. Bardzo szybko. Zmęczenie po pracy, zmęczenie fizyczne, psychiczne, ochota odcięcia się od wszystkiego "bo tak". Jak jedno przestanie rozmawiać, drugie po pewnym czasie się podda i też zamilknie. Ile można na siłę wypytywać o przyziemne sprawy, jak na przesłuchaniu w czasach PRL-u. W końcu to nie jest relacja normalna, tylko mechaniczna - polegająca na uzyskiwaniu informacji wywiadem, a nie czystą chęcią bycia blisko... I stąd się chyba pojawiają zdrady. Ale nie te zdrady fizyczne, tylko te głębsze, bardziej bolesne, bo polegające na silnej więzi z kimś obcym. Skoro w domu nie można uzyskać bliskości poprzez rozmowę, komunikację, gdzieś znajdzie się ktoś, kto Cię wysłucha, zrozumie, opowie coś. Takie to jednak logiczne. I takie proste.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej