Stokrotkowa ciocia

-
 16 listopada 2016 o 22:26

Mijają cztery lata. 

Nie mam pojęcia, gdzie jest. Nie wiem, czy może na mnie patrzeć. Jeśli może patrzeć, to wywraca pewnie nagminnie oczami i jest zawiedziona. Bo miałam być silna i nigdy nie płakać. Ona nie lubiła płaczu, kazała nie płakać. A ja przecież uwielbiam płakać. Nie umiała wpoić mi rezygnacji z tej czynności. Siły też mi nie dała, właściwie  w pewnym stopniu mi ją odebrała. 

Po czterech latach pewna jestem jednak, że nie wolno tracić nadziei NIGDY. To jest odbierane przez ludzi jako banał. To nie jest banał, w żadnym wypadku. Kobieta, której dawano 2 lata życia, żyła o wiele dłużej... Za sprawą - moim zdaniem - własnej decyzji. Bo Ona postanowiła sobie, że będzie żyć długo. Nie tak długo, jak tego chciałam ja. 

Często wieczorem pisała do mnie. "Stokrotko". Opowiadałam Jej, jak minął mój dzień. Co poszło tak, jak chciałam, a co mi nie wyszło. Opowiadałam o wzruszającym filmie, kocie pod płotem, padającym śniegu i wszystkich obawach. Zawsze, gdy płakałam, pocieszała mnie, ale w tym pocieszeniu było wiele surowości... Po co płaczesz? Nie płacz. Weź się w garść. Weź się dziewczyno do kupy i zapierdalaj działać. Już. 

W środku nocy, kiedy nie odpisywała mi, wpadałam w panikę. Myślałam o najgorszym. Czy to już? Już Jej nie ma? Już mnie zostawiła? Zostawiła Agnieszkę? Michała? Jaśka? Już?! Ale rano przepraszała. Że zasnęła. Mój oddech wracał do normalnej częstotliwości. 

Aż wreszcie nadszedł dzień, kiedy zniknęła. Listopad, ten paskudny miesiąc, odebrał Ją. Płakałam w poduszkę, aż piekło mnie gardło. Byłam wściekła. Na Nią. Jak bardzo byłam wściekła? Nie byłam przygotowana. Chociaż przygotowywała mnie na to swoim specyficznym poczuciem humoru. Nie udało się mnie uodpornić.
Przecież postanowiła sobie, że będzie żyć. I co teraz? Zapomniała o tym? C
o z Nią? Gdzie jest?
A potem dorwały mnie wyrzuty sumienia. Nie poświęcałam Jej czasu ostatnio. Nie pisałam często. Zapomniałam o Niej. Jak bardzo potem mnie to dręczyło, gdy potrzebowałam Jej otuchy, wsparcia, rozmowy... A Facebook raził w oczy nieobecnością. Brakiem. 

Któregoś razu napisałam. "Wróć do mnie, proszę". Odczytano. Na chwilę zabiło mi serce mocniej. Potem świadomość przywróciła mnie na ziemię. Pewnie odczytała Aga...

Jej palec. Mam odbity na karteczce. Czasem biorę książkę w dłoń i przykładam swój palec wskazujący do odbicia Jej palca. Potem przyglądam się liniom papilarnym. I tylko tyle po Niej mam... 
17

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej