Wigilia Wigilii

-
 23 grudnia 2016 o 15:12

Wigilię Wigilii spędzam z Mamą. Przed samymi Świętami mam deficyt Przecinka - na chwilkę tylko przyjechał, dał buziaka, znów pojechał... Siedzę nieopodal choinki i piję sok z jabłek Tadeusza -  uwielbiam ten sok i piję "szklankę za szklanką". Mama upiekła sernik. Sernik jest stałym bywalcem stołu. A w tym roku dołączył do sernika orzechowy debiut. 

Nasza choinka - moja i Przecinka - jest w tym roku czerwono-złota. Codziennie podlewam jej oskalpowany korzeń i mam nadzieję, że będzie żywa i jędrna jak najdłużej. W domu pachnie grzańcem i cynamonem - świeczki zapachowe powróciły do łask - podoba mi się tańczące światełko. 
Napisałam jeden list. Przepraszam, dwa listy. Jeden napisałam jak zawsze - z wewnętrznej potrzeby. Drugi napisałam w odpowiedzi. Wysłałam także tylko jedną kartkę - z pingwinkami - dla Mariusza...
Mój stroik z gałęzi jodły, w towarzystwie ozdób i świeczki - to symbol mojej pieczy nad domem. Lubię na niego patrzeć. Lubię myśleć, że to ja sama kreuję święta... Chociaż po trosze. 

Przyszedł do mnie pies. Polizał mnie po palcu i spojrzał na mnie ciemnymi oczami - cofnął psie brwi i nastroszył włosy wkoło pyska - to taki psi uśmiech do mnie. Uszy skulone do tyłu okazują radość i wdzięczność. Jest ciepła, a mi nie przeszkadza jej ciepły, wilgotny język na mojej dłoni. 

Przynajmniej jedna rzecz już nie spędza mi snu z powiek. Trzy zdjęcia z szerokim uśmiechem i kciukiem w górę. Wypis do domu. Ulga.

Chcę już wieczór. Powrót do domu. Zmęczone oczy, ale uśmiechnięte. I dobroczynny sen. Obok mnie. 
15590100_1445334785501191_2928967166199748279_n

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej