Wolność nie jest trudna

-
 11.12.2015

Jeden rok to dla mnie bardzo długi czas. Dwa lata to wieczność. A pięć to już naprawdę kosmos. Tak wiele rzeczy może zmienić się przez zwykłe pięć lat. Kiedyś, jak byłam małą dziewczynką, czas nie miał dla mnie najmniejszego znaczenia. W chwili, kiedy zaczęłam dorastać - zmieniłam podejście. Zrozumiałam, jaką siłę i jaki potencjał ma czas. O władzy, którą posiada, nie muszę wspominać. 

Cztery miesiące. Tyle czasu mamy nowego towarzysza, którego nazwałam Wiesiek. Wiesiek jest skąpodrzewiakiem. Pieprzonym skąpodrzewiakiem. Nie dość, że stwierdził, że na siłę chce mieć przyjaciela w Przecinku, to jeszcze na zawsze sprawił, że będzie mi się źle kojarzyć słowo "kosodrzewina", bo jakoś brzmi to podobnie... Cztery miesiące uświadamiamy mu, że pomylił numery domów, że zabłądził i miał być gdzie indziej, że wcale na niego nie czekaliśmy, że ogólnie mamy go dość i ma zabierać manatki. Jeszcze nie bardzo wiemy, czy przyjął do wiadomości i zabrał dupsko, to się dopiero okaże 12 lutego 2016 roku. Ale te cztery miesiące już przyjęły status wieczności. Wieczności, podczas której odkryłam, jakim jestem człowiekiem...

Zrozumiałam, że w obliczu zagrożenia życia i normalnej psychiki, sięgam po informację. Nie odcinam się od Wieśka. Nie odcinam się od Przecinka, nie zostawiłam Go, nie uciekłam. Nie udaję na siłę, że wszystko jest okay, nie bujam w obłokach. Nie myślę zawsze na siłę pozytywnie, bo psia dupa, czasem nie jest pozytywnie i gówno mnie obchodzi - czasem musi być słabość! Szperam, czytam, słucham, szukam, dowiaduję się. Im więcej czytam o sposobach leczenia, o lekach, o lekarzach, o witaminach... Tym bezpieczniej i przyjemniej się czuję. Wcale nie czuję się gorzej, o nie. Dzięki temu, że więcej wiem, czuję się bardziej komfortowo. Nie dam się zrobić w balona. Jeśli natknę się na lekarza imbecyla, wyczuję klimat i może nie wpadnę w większe bagno? Im więcej wiemy, tym bardziej możemy zapanować nad sytuacją. Tak czy nie? Czasem coś przytłacza, pewnie. Ale zdecydowanie jestem osobą, która nie zwiewa w podskokach, gdy dzieje się coś nieprzyjemnego. Nie chowam łba w piasek. Raczej jak kura rozgrzebuję piach naokoło. (I sram, jak ta kura, w ten piach, wiadomo, ze strachu...) ( Za przeproszeniem, oczywiście, za to "sram", mam duży zasób słów, wiem, że większość dziwnych!) 

Nikt nie może mieć do mnie pretensji za to, jak podchodzę do pewnych rzeczy. Nie jestem masochistką. Umiem wyczuć, co mi szkodzi. Naprawdę. Zakończyłam już etap wciągania gębusią petów w piaskownicy jako czterolatka. Rozwinęłam się na tyle, że mam świadomość pewnych rzeczy. 

Jedni odcinają się od choroby. Zapominają, że jest. Zamykają oczy i zatykają uszy. Drudzy interesują się, są świadomi, zdrowo świadomi, akceptują rzeczywistość. Jeden sposób i drugi sposób są okay - bo są wyborem. Ale błagam - akceptujmy sposoby odbierania choroby. Dajmy sobie możliwość. Wolność...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Asiu, zabrakło mi słów.

-
Obraz
 21 lipca w nocy odeszła Joasia.  Mam pustkę w głowie i nie bardzo rozumiem, jak mogło się to stać. To absurdalne, ale pierwszy raz tak mocno wypieram to, co się dzieje. Może to system obronny, a może to po prostu szok.  Zimą, w pobliżu świąt, otrzymałam od Niej kartkę świąteczną. Przez kilka tygodni stała na biurku. Cieszyłam się, to prosty gest, który zawsze doceniam. Niewiele osób teraz ma ten gest, by poświęcić parę chwil na napisanie kilku słów. Anachroniczny gest. Ona miała ten gest. Wiedziała, jak bardzo mnie tym ucieszy. Nie zliczę tego, ile razy potajemnie, po kryjomu wypytywałam Magdę o rokowania. Po co to robiłam? Bo wiedziałam, że Magda wie więcej. Wiedziałam, że zna sytuację, jest na bieżąco i nie okłamie mnie. Bywały chwile, które sprawiały, że siadałam w fotelu i nie wiedziałam, jak mam zareagować. Na ramiona wstępował ciężar i strach. Ale zawsze to mijało. Z zakrętu wyłaniało się słońce. Przychodziła niewielka nadzieja, krótki regres guzów w rdzeniu, odpow...
Czytaj więcej

Smok Magdy

-
Obraz
Dziś rano obudziła mnie Magda. Wysłała mi smoka. Smoka wysyła mi zawsze w dzień rezonansu, żeby było mi lepiej. I zawsze jest mi lepiej. Po chwili wysłała kolejną wiadomość, że się pomyliła, bo to przecież nie dziś.  To dopiero za dziewięć dni. Zaczęłam odliczanie. To już ta pora, gdy zawsze rano budzę się w jedną myślą. O rezonansie. Na biurku obok stosu dokumentów już leży skierowanie na pobanie kreatyniny oraz mocznika. I oczywiście skierowanie na rezonans magnetyczny na którym widnieje godzina 11:00.  Po południu zadzwoniła Mama, że dzwoniono z Centrum Onkologii z informacją, że popsuł się aparat diagnostyczny. Znów zirytowało mnie to, że dzwonią do Mamy, a nie do nas. A to błąd przeszłości, bo Mama była wpisana jako osoba upoważniona do  informowania o stanie zdrowia pacjenta. I drugi raz dzwonią do Niej w sprawie przekładania, odwoływania badań Przecinka.  Nie przerzucono na inny dzień. Chwała Bogu. Czy komukolwiek tam. Zmieniono nam jedynie placów...
Czytaj więcej

40, które jest 115.

-
Obraz
 Czasem trzeba zrobić reset myśli. Pozbyć się tych natrętnych i odizolować je od cennych, realnych. Oddzielić ziarno od plew. Zajęło mi to dwa miesiące. Dwa tygodnie temu podczas parzenia kawy sparaliżowało mnie przeczucie. Natychmiast zaczęłam wertować wszystkie nasze dokumenty, teczki, segregatory w poszukiwaniu tej jednej, malutkiej tekturki. Tak zwana "kontrolka". Szpitalny świstek, gdzie piękne, niemiłe panie wpisują daty kolejnych wizyt.  W marcu 2018 Przecinek przyjął ostatnią dawkę chemioterapii. Jakby nie patrzeć, to był ostatni raz kiedy odbywaliśmy regularne wizyty w Centrum Onkologii. Od tamtego czasu namiastką szpitalnych realiów była Affidea na Pradze, gdzie co trzy miesiące pakujemy Przecinka w tubę rezonansu.  Wygrzebałam kontrolkę. Jednak jestem czujna. Tak bardzo czujna, że nie okłamię siebie nigdy. Na kontrolce widniała data kolejnej...kontroli. 8 lutego 2019. Już prawie zapomniałam o gabinecie 40, Jej kasztanowych włosach i obrączce na lew...
Czytaj więcej